Loving you is a losing game

Stond ik gisteren in de supermarkt bij de groentesectie, te huilen en tegen mezelf te fluisteren, na een lastige werkdag? Yep. Keer ik vandaag terug met een hart vol wankelmoed? Yep. Weegt mijn rugzak zwaar vandaag? Ook Yep.

 

Dus ik stond in de supermarkt, beslissingen te rationaliseren. Niet welke kaas ik zou kopen of welke mandarijntjes de beste deal waren. Wel dat ik sinds het ontstaan van onze organisatie nu meerdere medewerkers in één dag een mail stuurde. Een mail dat we hen ‘moeten’ laten gaan. Ik stond te rationaliseren waarom. Waarom wie, waarom nu, waarom, in vredesnaam, waarom.

 

Ik kan dit enkel rationeel aan. Dat het de beste beslissing is. Dat we, als we niets doen, iedere job in onze organisatie op de helling zetten. Dat er nog projectcalls en subsidiebeslissingen lopen. Dat er misschien nog puzzelstukken vallen en we toch meer mensen kunnen houden dan er nu in zit. Dat het misschien, mathematisch nog mogelijk is.

 

Al maanden weten we dat onze grootste subsidie niet wordt verlengt. Al maanden werken ik en onze medewerkers ons uit de naad om: 1: onze dagelijkse werking zo vlot mogelijk te laten verlopen en 2: nieuwe fondsen te vinden voor onze dagelijkse werking. Een werking die zich onverminderd inzet voor het benoemen en bespreekbaar maken van onzichtbare drempels, van kwetsbaarheden. Een simpel maar tegelijkertijd radicaal idee. Al maanden rationaliseer ik het feit dat ik zal moeten kiezen. Wie van hen laten we gaan als het niet lukt?

En kwetsbaar is het zeker, want als ik het allemaal moet voelen val ik in duigen. Als ik stop dan breek ik, dus ik stop nog eventjes niet… tot gisteren dus, toen in de groenten en fruitsectie plots de lyrics “Loving you is a losing game” door de rayons klonken. En dan ik voel ze; de kramp in mijn hart. Het kleine meisje dat haar best deed en toch de wereld niet mooier kon maken, huilt. Ze staart naar de mandarijnen en appels maar ziet ze niet. Ze huilt omdat haar liefde voor de mogelijkheid van een betere wereld nu pijn doet en in haar keel schuurt.

 

Zit de passie voor wat we doen nog steeds in elke cel te klutsen en geloof ik nog steeds met heel mijn wezen in onze werking? Even diep vanuit mijn hart: Yep! Maar loving this is a losing game vandaag. We hebben besloten collega’s te laten gaan. Mensen die ik graag zie. Ik ken ze. Ik ken hun leven, hun situatie, hun angsten en groeitraject. Zo’n organisatie zijn we, zo wil ik leiding geven. Maar oh hoe snijdt het me vandaag in twee. Tussen mogelijkheden voor een betere wereld en mensen moeten ontslaan om daar verder aan te bouwen. Tussen stoppen en groeien. Tussen mijn hoofd en mijn hart.

 

Vandaag is het een losing game…