Ik wil al heel lang vrijwilliger worden bij BlinkOut, of gewoon vrijwilliger in het algemeen, maar door mijn tegensputterende lichaam en geest lukt het mij niet om een regelmatig terugkerend engagement aan te gaan. BlinkOut-gewijs, heb ik samen met de medewerkers nu toch een manier gevonden waarop ook ik een plaatsje kan innemen binnen de vrijwilligerswerking.
Af en toe, geheel op eigen ritme en enkel als het voor mij lukt, beschrijf ik mijn ervaringen in en met BlinkOut. Een soort sporadische huisschrijver.
En weet je wat? Het voelt GOED om toch iets te kunnen bijdragen, op mijn manier. Om een klein steentje in de kleurrijke BlinkOut-mozaïek te zijn, om op een bepaalde manier belangrijk te zijn.Â
Â
Tot mijn grote verbazing reageren mensen heel positief op mijn schrijfsels. En het maakt me blij, zo voel ik mij nóg meer deel van de Blink-familie. Zo fijn dat er samen met mij gezocht wordt naar een manier om bij te dragen zonder mijn eigen grenzen te overschrijden. En aan de mensen die dit lezen en denken: ‘ik wil ook bijdragen, maar het lukt nu écht niet’, weet dat ik ook nog vaak in die positie zit. Ik weet hoe moeilijk het soms is.Â
Â
Ik vier vandaag een kleine ‘win’. Ik vond een manier waarop het voor mij wél kan. Maar jij bent evenveel Blinker, evenveel familie en even welkom – vrijwilliger of niet. Meer nog: applaus voor jou omdat je je grenzen leert kennen en er zoveel als mogelijk rekening mee probeert te houden.Â
Â
– Warme groet van een sporadische schrijverÂ