MEER AANDACHT VOOR DE BARSTEN IN ELK VAN ONS

Rudi Vranckx heeft het over mentale en fysieke gezondheid in een tedere babbel met Friedl Lesage in Touché op Radio 1. 

Ik fietste gisteren naar zaal Mokabon in De Vooruit. Karen de Loose modereert er een gesprek over kwetsbaarheid in de nok van het gebouw. 

Het gesprek is eerlijk, naakt -ontdaan van alle franjes of façade. Organisator Blinkout werkt rond onzichtbare drempels, wil ijveren voor een inclusieve cultuur, we starten de sessie met stilte vanuit het idee: door jezelf te laten landen kan je beter luisteren naar de ander. 

ONVOORSPELBAAR 

Het gesprek gaat over het onvoorspelbare lijf (door mentale kortsluiting, door lastige darmen, diabetes ….) en de impact die zoiets heeft op je sociale contacten, op de samenleving (de werkvloer, familie, vrije tijd …) die nu net heel veel voorspelbaarheid eist/wenst. De stress door die conflicterende werelden. 

Jana roept op om te durven communiceren over onze kwetsbaarheid, Hannes spreekt in poëtische beeldtaal over mensen die anders gewaaierd of bedraad zijn. Hij maakt ook komaf met het idee fixe dat onafhankelijkheid het hoogste goed zou zijn in een mensenleven … I couldn’t agree more. 

De sessie is een pleidooi om je eigen drempels te benoemen, moed te vinden om te zeggen ‘het gaat niet voor mij (vandaag, morgen …). 

Onze kwetsbare kanten worden niet altijd begrepen door omstaanders, kwetsbaarheid kan verkeerd onthaald worden (oordelen als “je moet eens leren plannen”, “elk lijf heeft wel zijn ambetantigheden” …) . Zich goed omringen met mensen die je begrijpen is van levensbelang. 

LEVEN MET KWETSBAARHEID 

Een mooi inzicht: je moet af en toe thuis tanken om (stukken van) de wereld aan te kunnen, naar elkaar kijken vanuit een benieuwdheid maakt een wereld van verschil.

Een bijna politiek statement: ik eis het recht op om kwetsbaar te zijn tout court zonder dat daar een talent moet tegenover staan om economisch gevalideerd te worden. 

Ook Nathalie zegt rake dingen, de barsten (pijn, frustratie, uitputting …) mogen er zijn. Het is helemaal in lijn met Leonard Cohen: There’s a crack in everything, that’s how the light gets in. 

WAT MEE TE NEMEN NAAR LOKEREN? NAAR THUIS? VOOR MEZELF? NAAR HART BOVEN HARD? 

Mijn eigen kwetsbaarheid niet wegmoffelen, ik sukkel al een week met een oorprop, dit eerst oplossen, durven voor mezelf kiezen, geen held willen zijn. 

De vraag ‘oe ist écht?’ doet er toe. Zelf vertaal ik dat vaak als : voldoende contact maken met de gemeenschappelijke nulde wereld van elkaar (die van onze gevoelens, wat maakte mij vandaag blij, bang, boos, verdrietig?). Daar een teamvergadering durven mee starten. 

Ik bedenk terwijl ik Dirk de Wachter’s “De kunst van ongelukkig zijn” opnieuw doorblader: zonder ruimte voor kwetsbaarheid is er veel eenzaamheid. En hoe kunnen we een kwetsbare cultuur structureel verankeren in onze harde en competitieve wereld? Wat is daarvoor nodig? 

Moet het daar niet over gaan in de Warmste week? 

Het staat vol rake zinnen bij De Wachter. Eén daarvan? 

De kunst van het leven is volgens mij accepteren dat lastigheden en tekorten bij het leven horen, en ze delen met anderen. Als je dat doet, zal verdriet, groot en klein draaglijker worden” (p.26) 

Opgedragen aan Stan die zich niet begrepen voelde in deze wereld …

Schrijver: Stefaan Segaert – Medewerker Hart boven Hard

Activiteit: BlinkOut, Ge Zijt Niet Alleen-sessie op het Festival van de Gelijkheid, zaterdag 14/12, Gent