28 februari 2024
Een beetje menselijkheid graag
Begin januari, een aangetekend schrijven… ‘Kennisgeving traject medische overmacht aan werknemer’, luidt de titel. De bijzondere procedure in het kader van artikel 34 werd opgestart…
Gelukkig Nieuwjaar, denk ik bij mezelf. Geen begeleidend briefje, geen mailtje ter aankondiging of met wat meer uitleg, geen telefoontje, … niets, nada, noppes. Enkel een officieel schrijven, vanuit een sjabloon, te downloaden op de website van de externe dienst voor preventie en bescherming op het werk, ondertekend door mijn werkgever, voor wie ik me bijna 15 jaar uit de naad heb gewerkt. Eerlijk, ik verschiet er niet van. Ook eerlijk, ergens diep van binnen had ik er, tegen beter weten in, wel op gehoopt, op een beetje menselijkheid, op het respect dat ik verdien.
Mijn gevoel? Alles en niets tegelijk: bij de keel gegrepen, leeg, furieus, teleurgesteld, in de rug gestoken, niet gezien, onmenselijk behandeld, … Ik kan nog even doorgaan. Alles herleid tot één artikel, tot een nummer, nummer 34.
Niet dat ik van plan was daar ooit nog terug te gaan. Geen voet wil ik daar nog binnen zetten. En dat is ook wat ik vandaag op tafel legde bij de arbeidsarts. Dat volgt dan wanneer procedure artikel 34 in gang wordt gezet: je dient op bezoek te gaan bij een controlearts van diezelfde dienst voor preventie en bescherming op het werk. De reactie van de arts: “Als je weet dat je niet terug wil, nooit, waarom heb je dan niet zelf deze stap gezet, om je wegens medische overmacht te laten ontslaan? Dit is een goeie stap, een stap die je zal bevrijden. Dan is de link met dat trieste verleden voorgoed doorgeknipt.” … Even kijken beste arts, … misschien omdat ik dan mijn ontslag krijg en dat heb ik nog nooit gekregen. En misschien ook omdat ik dan werkloos ben en dat ben ik nog nooit geweest. En omdat ik beide een verdomd akelige gedachte vind. En ook nog omdat dat het trieste verleden niet zal uitwissen.
En toch, als ik eerlijk ben, is dit waarschijnlijk een goeie volgende stap. Ik mag het hopen.
Zoals nogal eens gebeurt, volgend op een gesprek met een controlearts, voel ik me gekleineerd, terneer geslagen, naar beneden gehaald, niet gezien en niet gehoord, ontnomen van alle waardigheid en veerkracht, hulpeloos, … Ook hier, ik kan nog even doorgaan. Is dat de bedoeling van zo een gesprek?
Waar is de menselijkheid, de menslievendheid? Is het niet de bedoeling dat we elkaar optillen in plaats van neerhalen? Mensen in hun kracht laten. Ze laten stralen. Hun talenten en kwaliteiten naar boven brengen. Ze aanmoedigen om vooral door te gaan. En ze vertellen dat ze goed bezig zijn, genoeg zijn en dat ze er mogen zijn. Dat, beste arts, is de boodschap die ik nodig heb…
Binnenkort zal er dus een C4 in mijn bus vallen. Tot nu ontving ik enkel diploma’s, getuigschriften en attesten. Weldra dus ook een C4. Misschien kader ik hem wel in, als triomf…
Anoniem